Flott hjá Tatjönu

Tatjana Latinovic, formaður Samtaka kvenna af erlendum uppruna, skrifaði frábær grein sem birtast var í Fréttablaðinu í gær, þar sem stendur m.a.:

Er ég sú eina sem ekki skilur eftir lestur fréttarinnar hvernig hugarfar útlenskra glæpamanna er öðruvísi en íslenskra nauðgara? Leikur grunur á að þessar nauðganir séu þáttur í skipulagðri starfsemi sem er að festa rótum hér á landi? Bera íslenskir nauðgarar meiri virðingu fyrir sínum fórnarlömbum en útlenskir sálufélagar þeirra? Er skárra að vera nauðgað af Íslendingi en útlendingi?

Þetta er nú málið. Enginn er að taka upp hanskann fyrir glæpumenni - en hræðsluáróður í garð útlendinga er hættalegast fyrir útlendingum sjálfum.  Þá er venjulegt fólk, sem er bara að halda áfram með sitt venjulegt líf, lokuð undir skuggi vafsins. Það sáir fordómum, þar sem fleiri Íslendingar eru farnir að treysta ekki útlendingar, og fleiri útlendingar eru farnir að halda að allir Íslendingar hugsa illa um innflytjenda. 

 

Yndislegur dagur

Vildi aðeins bæta einu við - ég er mjög ánægður með hvernig fólk frá öllum flokkunum hefur sýnt hugmyndinni á bak við þetta frumvarp mikinn stuðning. Það er alltaf yndislegur dagur þegar við getum unnið saman á þverpólitískt mál, sem þetta frumvarp er. En nú er það komið á ríkistjórnin til að koma þetta í gegn og loka þessu stigi. Ég ætla að fylgjast með.

Ég kem aftur inn um miðjan mars. Það verður vissulega nóg að gera þá. Þangað til þetta dagur ætla ég að leggja mig fram til að einbeita mér að innflytjendamál - og líka að læra að tala íslensku betur. Satt að segja fæ ég hroll að heyra hreimurinn á mér. En eins og við segjum, þetta reddast. 

Paul Nikolov: Íslenskt stjórnkerfi aðgengilegra en það bandaríska

Hver heyra frá hverjum?

Sá í dag þessi grein sem þar sem stendur meðal annars:

“Átta ára fangelsi fyrir Aron Pálma var allt of mikið og ég hefði átt að undirstrika það betur að mér fannst refsingin allt of hörð. Þegar ég las greinina aftur nýlega sá ég hvernig þessi misskilningur varð til. Ég sé eftir að hafa skrifað hana í svona æsingi og finnst þetta mjög vandræðalegt. Ég hefði átt að fara að sofa og skrifa þessa grein daginn eftir. Þess vegna sendi ég Aroni bréf út í fangelsið og skýrði mitt sjónarmið,” sagði Nikolov við Fréttablaðið en í herbúðum Arons Pálma er fullyrt að Aron hafi aldrei heyrt frá Nikolov og sé enn engu nær um sjónarmið þingmannsins.

Það er nú furðulegt, af því bréf sem ég sent til Aron Pálmi birtast á vefsiðurinn RJF hópurinn, þar sem hægt er að sjá að Aron Pálmi sjálfur skrifar um viðbrögð hans með bréf sem ég sendi honum (og hér er mynd af siðunni).

Og ég undirstrika það sem éghef sagði áður: allt sem ég var að reyna að koma fram í greinum mínum í Grapevine í 2005 var að sýna annað hlíð á máli, sem blaðamaður. En ég hef aldrei sagt að hann átti refsingin sem hann fékk skilið. Mér finnst bandarísk réttarkerfi alltof refsiglöð, og við sjáum árangurinn í þetta land í dag - meira glæpi, fleiri glæpamenn, og land með stærsta hlutfall lokaður á bak við lás og slá. Texas er sérstaklega refsiglöð fylki, og er aftakafús. Flestir Bandaríkjamönnum telja að fangelsi er lausn. Það er það greinalega ekki.

Frumvarpið

Í dag var lagt fram frumvarp um breytingu á lögum sem varða útlendinga og réttarstöðu þeirra, sem hægt er að lesa hér. Minn var heiðurinn að leggja þetta fram, og ég var mjög ánægður með viðbrögðin sem það fékk. Að neðan er ræðan sem ég hélt fram, þar sem ég rökstyðja af hverju þetta frumvap er svo mikilvægt.

Virðuleg forseti

Innflytjendamál fá sífellt meiri athygli í fjölmiðlum, enda fjöldar innflytjendum hratt. Ísland er að breytast. Við vitum vel að atvinnuleysi er sáralítið, að samkvæmt upplýsingum frá lögreglunni í Reykjavík hefur hegningarlagabrotum þar sem útlendingar eiga hlut að máli ekki fjölgað, og að í síðustu skoðanakönnun um málið kemur fram að meira en helmingur landsmanna hefur jákvætt viðhorf gagnvart því að Ísland verði fjölmenningarsamfélag. Allt þetta eru staðreyndir þrátt fyrir að fólk hefur flust til landsins í þúsundatali.

Við erum greinilega að gera margt gott, en við getum gert enn betur. Þjóð sem hefur góða samþættingarstefnu byggir upp traust og blómstrandi hagkerfi, en land án samþættingarstefnu sáir fordómum, eykur stéttaskiptingu, og stuðlar að óstöðugu hagkerfi. Ég legg áherslu á “samþættingu” í stað “aðlögunar”. Það er vegna þess að við viljum auðvitað að fólk sem kemur hingað taki virkan þátt í samfélag okkar án þess að yfirgefa sína eigin menningu. Sjálf erum við til dæmis stolt af sjá að Íslendinga í Gimli í Kanada halda í sína menningu, og það er engin spurning um að þetta fólk er að leggja mikið til kanadískrar menningar.

Samþætting ætti að vera þverpólitískt mál. Ég hef fulla trú á því að bæði vinstrimenn og hægrimenn vilji að við gerum okkar besta til að taka vel á móti þeim sem hingað koma. Í þau átta ár sem ég hef verið á Íslandi hef ég tekið eftir að margt er ábótavant í innflytjendamálum hér á landi. Í þessu frumvarpi eru tillögur sem eiga að leysa þau vandamál sem ég hef sjálfur haft reynslu af eða sem mér hefur verið sagt frá.

Í fyrsta lagi er það staðreynd að meira en helmingurinn af ungu fólki af erlendum uppruna fara ekki í gegnum framhaldskóla. Þetta er sorgleg staðreynd sem getur aukið stéttaskiptingu, og komið í veg fyrir samþættingu innflytjenda. Hluti af þessu vandamáli er greinalega að sem stendur krefjast lögin þess að innflytjendur sem verða átján ára uppfylli skilyrði dvalarleyfis með því að sýna sjálfur fram á að framfærsla, sjúkratryggingu og húsnæði sé tryggt. Í mörgum tilvikum hefur þetta í för með sér að þeir neyðist til að vinna fyrir sér í stað þess að vera áfram í skóla. En það getum við breytt, með því að erlendum ungmennum verði gefinn kostur á dvalarleyfi þegar þau verða átján ára, gegn framvísun yfirlýsingar foreldris eða framfæranda um að þessu meginskilyrði dvalarleyfis sé fullnægt. Þannig getum við hjálpað til að sjá til þess að allir nemendur hafi jafnt tækifæri til að læra það sem þau langar til, skapa sitt eigið líf, og taka þátt í íslensku þjóðfélagi.

Við erum auðvitað öll sammála því að enginn eigi að þurfa að þola heimilisofbeldi, og enginn á skilið að vera refsað fyrir að skilja við maka sem beitir slíku ofbeldi. En það er því miður það sem gerast hjá sumum konum af erlendum uppruna, sem hafa sætt slíku ofbeldi, en hafa ekki þorað að slíta sambúð sinni af ótta við að missa rétt til dvalar í landinu. Ég tel að það sé löngu tímabært að úr þessu sé bætt með þeirri lagasetningu sem hér er lagt til, enda er það í fullu samræmi við hugmyndir frá félagasamtökum eins og Stígamótum og Kvennaathvarfinu.

Það er líka rétt að leiðrétta það óréttlæti sem felst í 24-ára reglunni svokölluðu. Hún felur í sér að erlendur maki geti ekki fengið dvalarleyfi ef makin er 24 ára eða yngri. Það er nú þegar kveðið á um í lögum að ef rökstuddur grunur er um að stofnað sé til málamyndunarhjúskapar til að afla dvalarleyfis þá veiti það ekki rétt til dvalarleyfis. Reglan er því óþörf gagnvart þeim sem rökstyðja má að muni fara framhjá lögunum, en óréttlát gagnvart öðrum.

Sem stendur er útlendingur með atvinnuleyfi bundinn af því að vinna aðeins á einum stað, eða sækja aftur um atvinnuleyfi ef hann vill vinna annars staðar. Svona umsóknarferli er bæði ósveigjanlegt og erfitt fyrir bæði umsækjendur og atvinnurekendur. Eigum við ekki frekar að veita erlendum starfsmönnum frelsi til að vinna þar sem þeirra er þörf og þar sem þeir vilja sjálfir starfa? Það er líka í samræmi við það sem stendur í stefna ríkisstjórnarinnar um aðlögun innflytjenda:

“Tryggt verði að útlendingar á vinnumarkaði njóti sambærilegra réttinda og íslenskt launafólk og að allar ráðningar erlends verkafólks séu í samræmi við gildandi kjarasamninga. Komið verði í veg fyrir félagsleg undirboð á vinnumarkaði.”

Frelsi til að vinna þar sem maður vill, þar sem þess er þörf, til að byrja þegar maður vill að byrja og hætta þegar maður vill hætta – það er hluti af grunnréttindum starfsfólks.

Því miður hafa komið upp nokkur dæmi um að erlent starfsfólk fái borgað minna en íslenskir verkamenn, fá ómannsæmandi húsnæði, og viti ekki einu sinni að stéttarfélög eru til hér á landi. ASÍ er búið að taka saman frábæran bækling fyrir innflytjendur, og þýða yfir á rúmlega 20 tungumál, sem útskýrir réttindi þeirra. Þessar upplýsingar þurfa að komast í hendur hverrar einustu manneskju sem flytur til landsins, og hægt er að afhenda einstaklingum hann um leið og þeir fá atvinnuleyfi sitt. Þegar verkamenn þekkja réttindi sín geta allir unnið betur saman.

Atvinnuleyfi afhent einstaklingum hjálpar líka til að veita atvinnurekendum nauðsynlegt aðhald: Þeir sem fara illa með starfsfólk sitt eiga þá á hættu að missa það, en hinir sem virða réttindi þess eiga auðveldara með að fá til sín gott starfsfólk. Þá tryggir þetta að enginn getur misst starf sitt vegna atvinnurekenda sem ætla að reyna að blekkja erlent starfsfólk, á kostnað íslenska starfsfólksins. Þar fyrir utan myndi þetta fyrirkomulag gera atvinnumarkaðinn sveigjanlegri og þannig bæta efnahag þjóðarinnar.

 

Skilgreining

Ég var frekar ánægður með viðtal sem Klemens tók við mig, og birtast var í Fréttablaðinu í dag. Það er bara eitt sem ég vildi að benda á:

Það stendur "Paul skilgreinir sig sem kristinn, hvítan Vesturlandabúa". Fyrir þá sem hefði áhyggjur, það var í því samhengi að ég sagði að ég hef ekki lent fyrir mikið fordómum, líklega af því að ég sé kristinn, hvítan Vesturlandabúi - kona frá Tælandi, maður frá Afríku, og hver sem er sem er múslimi lenda líklega ekki fyrir fordómum eins sjaldan en ég. Ef ég þurfti að skilgreina mig með þrjú orð, þau væru kannski "forvitinn, rólegur, samúðarfullur" eða eitthvað þannig. 

Annars var ég mjög ánægður með viðtalið. Mín er alltaf ánægjan að spjalla um það sem skiptir máli.