Heima er best

Ég las í Morgunblaðinu í dag frekar skondin grein sem fjallar um mig sem bandarískur ríkisborgari. Rithöfundurinn velti fyrir sér hvort ég tek mitt starf sem varaþingmaður alvaralega, af því ég hef tvöfaldan ríkisborgararétt, og segir meðal annars: "Sumum kann að þykja þetta voða sniðugt en mér finnst það umhugsunarvert að maður sem situr á Alþingi Íslendinga er einnig virkur í bandarískum stjórnmálum. Allavega gefur hann sér tíma til þess að kjósa í prófkjöri og tjá sig um stjórnmál þar í landi sem bandarískur ríkisborgari.Maður gæti spurt: Hverra erinda gengur maðurinn þá þegar hagsmunaárekstrar verða milli þeirra tveggja ríkja sem hann hefur þegið borgararétt hjá?"

Til vonar að vara, ef einhvern var að velta fyrir sér það sama, ég get fullvisst það að ég sé alls ekki "virkur í bandarískum stjórnmálum", að minnsta kosti ekki meira en öðrum hér á Íslandi, og ætla ekki að kjósa í prófkjöri. Málið er einfaldlega sú að ég kom til Íslands í 1999 sjálfsviljandi, ég vinna hér, borga skatta hér, er virkur í stjórnmálum hér og á framtíð hér. Það einasta ástæðan fyrir því að ég er bandarískur ríkisborgari er dóttir mín - ef hún vill læra í háskólanum í Bandaríkjunum væri það miklu auðveldara þannig. En hér á ég heima. Hér vil ég vera.

Ég tel það svo sjálfsagt að mér liður furðulega með því að segja það - það er eins og að benda á að himinn sé blár. Vissi ekki einu sinni að það var nauðsyn til þess. En vonandi núna getur rithöfundurinn róað sig - ég er enginn njósnari, og ég tek mitt starf alvaralega. Þrátt fyrir að vera með tvöfaldan ríkisborgararétt.