Því miður

Því miður er ég ekki hissa. Hver hér hefur reynslu af því að vera nýr nemandi í bekkjunum? Þú þekkir enginn, veit ekki hver er vinsamlegur og hver ekki, og er afar einmana. Ímyndið hvernig það væri ef þú ert ekki bara nýr nemandi í bekkjunum en einnig nýkomin(n) til landsins, skilur ekki tungumálið mjög vel, og/eða er strítt út af þjóðernis þínum. Það er ekki furðulegt að unglinga af erlendum uppruna líður mun verr á Íslandi en unglingum af íslenskum uppruna.

En hvað gerum við þegar nýr nemandi mættir? Ber hann alla ábyrgðan að aðlagast? Af sjálfsögu ekki. Kennarar á líka sitt hlutverk, með því að hvetja börnin sínum að leika saman, tala saman, og kynnast hvort öðru. Við eigum öll okkar hlutverk í þessu. Enginn eiga að vera úr leiknum.

Vil líka að benda á að það er staðreynd að meira en helmingurinn af ungu fólki af erlendum uppruna fara ekki í gegnum framhaldskóla. Þetta er sorgleg staðreynd sem getur aukið stéttaskiptingu, og komið í veg fyrir samþættingu innflytjenda. Hluti af þessu vandamáli er greinalega að sem stendur krefjast lögin þess að innflytjendur sem verða átján ára uppfylli skilyrði dvalarleyfis með því að sýna sjálfur fram á að framfærsla, sjúkratryggingu og húsnæði sé tryggt. Í mörgum tilvikum hefur þetta í för með sér að þeir neyðist til að vinna fyrir sér í stað þess að vera áfram í skóla. En það getum við breytt, með því að erlendum ungmennum verði gefinn kostur á dvalarleyfi þegar þau verða átján ára, gegn framvísun yfirlýsingar foreldris eða framfæranda um að þessu meginskilyrði dvalarleyfis sé fullnægt. Þannig getum við hjálpað til að sjá til þess að allir nemendur hafi jafnt tækifæri til að læra það sem þau langar til, skapa sitt eigið líf, og taka þátt í íslensku þjóðfélagi.

Unglingum af erlendum uppruna líður verr